Bella trok de deur achter zich toe en ging naar het strand. Ze ging in het zand zitten, trok haar benen tegen zich aan en bleef naar een punt staren. Ze dacht weer aan vroeger. Wat er gebeurd was. Waarom kon ze dat gewoon niet vergeten. Er rolde een traan over haar gezicht. Bella veegde hem onmiddellijk weg.
Er kwam iemand naast haar zitten. Ze had het niet door. “Hey, gaat het?” vroeg hij. Bella schrok. “Sorry, ik wouw u niet doen schrikken.” “Het is u wel gelukt.” Reageerde Bella boos. “Ow sorry ze.” “Sorry het was niet de bedoeling.” “het is u vergeven.” Zei de jongen. “Mooi uitzicht hé, ik zit hier heel vaak, vooral als ik tot rust moet komen.” Ging hij verder. Bella keek nog altijd naar het zelfde punt. “Gij zijt een stille hé, dat ben ik niet normaal van vrouwen, normaal kunnen die niet zwijgen. Ma ik heb er straks geen antwoord gekregen, is er iets?” “Nee waarom? Ik moet terug naar huis. Bella stond op en ging naar huis zonder een keer om te kijken. Toen ze thuis kwam ging ze naar het balkon en keek naar de plaats waar zij zat. Er zat een jongen. Een mooie jongen. Hij had bruin haar en hij zat nu op dezelfde manier als zij zat.
Ze had spijt dat ze weg was gegaan. Het zag er iemand uit die heek vriendelijk was. Ze nam een stoel en zette zich op het balkon. Ze hield de jongen in het oog.






Dit deel word zeker nog aangepast.