Plotseling was het stil in het huis. Het enige geluid wat een toevallige toeschouwer kon horen was het ruizen van de wind buiten door de bomen en het geluid van iemand die op blote voeten door de kamer ijsbeert. Ze had alle lampen uitgemaakt en een enkele tientallen kaarsen aangestoken zodat het een soort van schemer donker was geworden in de kamer. Het enige licht dat verder nog de kamer in scheen was het licht van de eenzame volle maan die door een kier in de gordijnen schijnt. Het meisje ijsbeert al bijna een uur lang besluiteloos rond, zonder een doel voor ogen. Wat moet ze doen, vraagt ze zich steeds af. Wat moet ze doen om alles te laten slagen? Wat moet er eigenlijk slagen? Wat moet ze toch doen? Wat word er van haar verwacht? Plots snijdt er een pijnlijke steek door haar lichaam heen, alsof haar lichaam bewerkt wordt met vlijmscherpe messen. Ze zakt neer op de grond en voor de vierde keer die dag gilt ze het uit van de pijn. Ze snapt het niet, ze snapt er helemaal niks van! Waarom gebeurt dit met haar? Wie probeert haar zo te pijnigen en te kwellen? Waarom doen ze haar dit aan? Wat heeft ze gedaan om dit te verdienen? En net zo plotseling als het begon, stopt het. Ze voelt niets meer. Ze ligt alleen in de kamer, roerloos en hopeloos alleen. Niemand die haar kan komen helpen of kan horen. Nog vol met vragen, maar zonder een antwoord… haar oogleden worden plots heel zwaar en langzaam vallen ze dicht. Opeens voelt ze hoe moe ze is. Ze blijft ineen gedoken op de grond liggen, met haar armen beschermend om zich heen geslagen. Na een paar minuten valt ze in een rusteloze slaap.




vrijdag, 13 juni 2008