De trap kraakte, maar niemand die er over heen liep. Het hele huis kraakt van de pijn, net als haar ziel doet. haar vertrapte ziel. Iedereen doet haar pijn, niemand die om haar geeft, niemand die haar probeert te helpen. Ze is alleen, alleen op de wereld. Ze heeft niemand om haar pijn mee te delen. Een enkeling van de honderden mensen die ze kent probeert haar te helpen, maar ze beseffen allemaal niet dat niemand haar kan helpen. Ze is in het verleden zo gepest en vernederd dat ze niemand kan vertrouwen. Haar vertrouwen in andere personen en haar trots en eer zijn gekrenkt. Ze stikt van de problemen, maar niemand die het ziet, niemand die het opvalt. Ze draagt voor de buiten wereld een masker, een masker zo sterk dat niemand kan zien wat erachter schuilt. Iedereen denkt dat ze een heel vrolijk meisje is dat geen problemen kent, maar niets is minder waar. Dat komt door haar masker, haar masker van vrolijkheid en opgewektheid. Niemand die haar pijn en verdriet ziet. Niemand die weet hoe ze zich werkelijk voelt. Haar ziel, zoveel pijn doet het, ze kan het niet meer verdragen. Ze pakt een mes en snijd de ene wond naar de andere. Bloed sijpelt uit de wonden, maar toch blijft ze leven. Nooit zijn de wonden te diep, nooit een ader die word geraakt. De ene snee naar de andere die komt. Ze is het zat om de pijn te voelen, haar geestelijke pijn, haar emotionele pijn. Ze probeert het weg te snijden met messen, te verdoven met sigaretten. Maar niets dat langer helpt dan 10 minuten. Niets dat de pijn voor eeuwig weg kan nemen.

vrijdag, 25 juli 2008