Ik mis zo vreselijk erg hoe het vroeger was tussen ons. Hoe we elke dag samen waren en dingen deden waar we op dat moment zoveel zin in hadden, maar achteraf het nut niet meer van zagen. Hoe we uren konden praten over vanalles en hoe we daarna zelfs samen konden zwijgen (wat veel moeilijker is). Hoe we konden lachen met elkaar tot tranens toe om de domste dingen en hoe we nooit huilden van verdriet, simpelweg omdat we vonden dat er betere manieren waren om verdriet te uiten en hoe dan, wanneer de ene het moeilijk had, de andere sloeg met een kussen en dat dan alles goed was. Hoe gelukkig we waren wanneer de vakantie begon en hoe ongelukkig wanneer deze weer voorbij was. Hoe gezellig we het hadden met onze zelfverzonnen spelletjes (de ene kijkt boos of blij of bang of zelfs verontwaardigd of opgelucht en de ander moet met de ogen toe proberen voelen welke emotie het is) en hoe de ene de neus zocht van de andere, die onder een deken lag. Hoe je mij mijn stommiteiten kon vergeven en hoe we daarna konden verdergaan, samen uiteraard. Hoe we tegen elkaar schreeuwden (zelfs slaan), maar na een paar minuten gewoon niet anders konden dan lachen. En hoe dit alles vanzelf ging, zonder daar moeite voor te moeten doen.

maar ik 1 keer, is alles opeens voorbij

Ik mis je zo verschrikkelijk
en het doet pijn te weten dat het nooit wordt zoals het is geweest.