***

Niemand ziet me lopen,,
Niemand ziet wat er in me schuilt,,
Ze zien m'n lippen lachen,,
Maar niet dat m'n hart huilt..

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Voor de buitenwereld lijk ik altijd vrolijk
Net alsof er niks aan de hand is
Niemand die dit ooit van mij zal verwachten
Maar wat is het toch vermoeiend
Steeds weer vrolijk te doen terwijl je dat niet bent
Ach waarschijnlijk hoort het bij het leven

Mischien gaat het wel nooit meer over
Maar weet je wat
Het maakt me niet meer uit
Ik ben er nu al aan gewend

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Mijn hart staat stil.
Dit is wat ik wil.
Niet meer leven.
Geen pijn.
Niet overbodig hoeven te zijn.
Dat is wat ik wil.
Mijn hart staat stil.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Iedereen ziet my als een meisje
Met een grote mond.
Maar in myn hart,
Zit een grote wond.
Er is z0veel,
by my stukgemaaktt.
Z0veel mensen,
die myn hartt hebben geraakt.
Ik wil het aan niemand laten merken,
Ik wil alles zelf verwerken.
Zodat ik er weer vo0r ken gaan
En de pyn in myn hartt ken verslaan!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Vergeet nooit
wat je hart je zegt!
Ook al zwygt je mond,
wat je voelt is werkelijk
en waarvoor je vegt

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Er is altijd wel iemand
iemand aan je zij
altijd wel iemand die
het zelfde vindt als jij
iemand die weet
dat je alles aan kan
iemand die je steunt
met al je leed
er is altijd iemand
die eerlijk is tegenover jou
altijd is er wel iemand
die tegen je zeggen wil
ik Hou Van Jou.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Ik sta in de schaduw.
De schaduw van mijn leven.
Ik weet niet meer wat ik moet doen om de warmte weer te voelen.
Om de zon weer te zien stralen.
Om weer een echte lach op mijn gezicht te krijgen.
De schaduw heeft me opgeslokt.
En wil me niet meer loslaten.
Ik ben al zo lang in gevecht tegen het duister.
En de weg naar het licht duurt lang.
Wat moet ik doen om mijn geluk weer te vinden.
Om weer te kunnen stralen.
Om weer te kunnen geloven in mijn dromen.
Ja wat moet ik doen om weer licht in mijn leven te krijgen.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Dagelijks gevecht tegen de tranen.
Altijd weer verloren.
Ze druppelen neer op de grond,
maar ’t is een blijvende wond.
Die nooit meer weg zal gaan,
net als een litteken nooit meer zal vergaan.
Een litteken in m’n hart,
die altijd blijft op z’n plek.
Die niet krimpt of veranderd.
Kan nergens anders meer aan denken.
Ben vergeten dat de zon op kan komen,
wil er al helemaal niet meer in geloven.
Denk dat het donker blijft,
en de regen blijft vallen.
Zal geen een moment kunnen denken dat de wolken kunnen verdwijnen, en dat de zon weer zal gaan schijnen.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Zoveel onuitgesproken gedachten
Staan in jouw ogen te lezen
Zoveel harde woorden
Schreeuwen in mijn oren
Zoveel ijskoude blikken
Hebben mij doen bevriezen
Zoveel zware momenten
Heb ik telkens weer overleefd
Zoveel kleine dingen
Met een te grote betekenis
Zoveel pijnlijke stiltes
Hebben mij langzaam gebroken

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Muziek en stilten om mij heen.
Liefde vol zing ik mee met de klanken.
Zo mooi die stemmen van rust en liefde.
Maar helaas ziet niemand dat ik ook gevoelens heb.

Mensen denken dat ik hard ben.
Mensen kennen niet mijn gevoelens.
Maar hard ben ik niet.
Gevoelloos lijkt misschien.

Maar dit meisje heeft het ook.
Ergens diep verstopt.
Ze zijn versopt ver weg gestoken.
In een kluisje onder bijna matras.

De muziek gaat maar door.
Terwijl de worden verschrijnen.
De tranen schuiven over mijn gezicht.
Vlug veeg ik ze met een ruk weg.

Ik probeerde alle gevoelens te vergeten.
En weer zijn wie ik ben.
Een ding ben ik achter naar die tijd dat ik leerden.
Ik heb ook gevoelens verdriet en pijn.

Maar het liefst zo ik voor altijd vrolijk zijn.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *