Het is de laatste dag van het jaar en ik zit bij het haardvuur met niemand anders dan de leider van het licht: professor Perkamentus.
Ik zou dit verhaal kunnen beginnen met alle titels etc. die deze bewonderenswaardige man heeft behaald, maar dan zou de ruimte van mijn column alweer op zijn, dus ga ik meteen over naar ons gesprek:

Goedenavond, professor Perkamentus.

Ursula, je zit niet meer op school, zeg maar Albus.

Oké. Albus, kun je me wat vertellen over de jongen-die-bleef-leven?

Harry is een goede jongen, maar eerlijk is eerlijk, de pers heeft al te veel over hem geschreven, ik denk dat het beter is als we hem buiten dit gesprek houden.

Daar heeft u gelijk in. Laten we het over iets anders hebben: Hij-die-niet-genoemd-mag-worden is terug. Denkt u dat hij erin slaagt de macht over te nemen.

Nee, Voldemort, ach meisje, stel je niet zo aan! De angst voor een naam vergroot de angst voor het ding zelf! Voldemort is schikbarend sterker geworden en heeft veel macht gewonnen, maar hij bezit één van de grootste krachten niet, een kracht die wij wel hebben.

En welke kracht is dat?

Liefde Ursula. Alhoewel veel mensen de krachten van de liefde snel onderschatten is zij tot grootse dingen in staat: ze kan mensen tot waanzin drijven, goede dingen laten doen, maar ook slechte. En wij hebben haar aan onze kant, Ursula. Dat is een krachtig wapen.

Dat zijn krachtige woorden, Albus! En daarmee zijn we aan het einde gekomen van mijn column 'praten met...'.
Bedankt Albus.
Dag lieve lezers,
een gelukkig nieuwjaar gewenst,
jullie Ursula.

Uit: heks en haard.