''JORIEN niet huilen, niet huilen!'''gilde ik.'' ik ga toch niet dood?, Jorien niet huilen, niet huilen!.'' Het was alsof mijn leven in een paar seconde voorbij flitsten. De tranen stroomde over mijn wangen, Ik wou zitten maar kon het niet, ik voelde het vertrouwde gevoel maar toch was ik bang. ik was bang voor de dood, bang dat alles stopte waar ik zo van hield, bang om jorien haar hand los te laten. Want zij was het eenige waar ik zo van hield, waarvoor ik echt wil vechten. Maar alles was in een klap veranderd.
''Jorien moet mee! Jorien moet mee'' gilde ik ''Zij, niet mama, jij Jorien'' ondertusse werd ik met een brancarde de ziekenwagen ingelecht, de hand van Jorien had ik nog steeds vast. Ik wil niet loslaten dacht ik.
''Meisje wil je nu echt even haar hand loslaten'' Jorien aarzelde het leek net een film vertelde ze, alsof dit de laatste seconde zou zijn dat wij elkaar zagen, alsof alles daarna ander zou zijn. Mijn wangen waren koud, mijn ogen klein, mijn handen warm door Jorien. '' ik heb epilepsie en slik tegetol'' oke goed dat je het zegt. '' ik heb epilepsie en slik tegetol.'' Oke goed dat je het zegt. elke 5 seconde herhaalde ik deze zin. alleen dat schoot door mijn hoofd. ''meneer ik heb epilepsie hoor!'' Jorien lachte door haar tranen heen. ze zij dat het net leek alsof ik hem wou peste elke keer maar het zelfde zegggen. Opeens hoorde ik de sirene afgaan, ''ga ik dood?'' '''nee Yael alles komt goed'' een onbekende stem beantwoorde elke keer mijn vragen, ik zou niet weten wie het was. ''Jorien ben je er nog?'' ''ja ik ben er nog!'' ''oo oke.'' In het ziekenhuis, kwamen er wel 6 mensen om mij heen staan.
Ja er moeten foto's gemaakt worden, ''Meisje weet je hoe je heet?'' ''Yael met een Y geen J'' '' oke Yael we gaan even je BH los knippe'' ''KAPOT KNIPPE?'' gilde ik. '' ja anders kunnen we geen goede foto's maken.'' Alles leek een droom, ik wou wakker worden maar ik was al wakker. Ik sloeg mezelf maar besefte toen pas echt, dat dit geen nare droom was.
Ik was bang, bang voor de dood , dat alles zou stoppe, dat ik alles moest gaan missen en hun mij. Ik kon me niks herinneren van de val, en opeens hoorde ik een dokter vragen aan jorien, ''Jorien jij bent toch het zusje van Yael'' ''nee een goed vriendin'' antwoorde jorien met een lach. ''oke ik heb een vraag: hoe kwam het dat Yael viel?'' ''nou, haar pony struikelde en viel naar rechts, en is daarna op haar hele rechterkant gevallen de pony weegt ongeveer 600 kilo'' toen was het stil, ik hoorde niks, ik werd gek, gek van alles ik ree toch geen paard? welke dag was het? hoe oud was ik?, waar was ik trouwens? vragen bleven maar komen en steeds als mensen het antwoord gaven vergat ik het weer. De tijd tikte door, langzaam maar door. ''Yael?'' ''ja?'' ''ik geef je zo drie woorden die MOET je onthouden oke?'' ''oke.'' ''de woorden zijn: boek, drinken en mode.'' boek, drinke mode, boek drinke mode. het schoot door mijn hoofd, je kon me zien liplezen. ''oke yael wat waren de 3 woorden'' vroeg ze na 5 minuten. het kwam eruit alsof ik de trein moest halen ''boekdrinkenmode'' ik stotterde zo snel zij ik het, maar het kon me niks schelen. Ik wist de woorden en daar ging het om! Tranen vloeide langs mijn wangen richting mijn oor. ik voelde me zwak, moe en veral geschokt.
Hoe kon het gebeure, ''Jorien op wie ree ik'' ik vroeg het al voor de 20ste keer '' op Wendy'' ''ooh ja dacht ik al!'' Een kleine lach kwam er door haar tranen heen. betekende ik dan zoveel voor haar? ''Jorien?'' ik aarzelde maar nu was het het geode momend. ''Ja Yael?'' ''nou.. eigenlijk beteken je toch wel heel erg veel voor mij'' Het was een kille stilte en tranen overspoelde de stilte, waardoor ik wist dat ik har nooit meer kwijt wou, haar hand was half kapot geknepen '' zo heb je nog een aandenken van mij Jorien'' zij ik lachend. De pijn was onverdragelijk, en tranen stroomde weer langs mijn wangen, huilen helpte niet, maar wat doe je anders?
ik weet nu, dat vrienden en geluk zo belangrijk zijn na wat er gebeurd is. Het leven kan opeens stoppen zonder dat JIJ de controle erover hebt.