Ze wist dat ik er was
Ze zag er verslagen uit. Haar schouders hingen en haar armen bungelden slap naast haar lichaam. Haar ogen gericht op de lucht en haar blote voeten in het water. Stilletjes ging ik naast haar staan. Ze wist dat ik er was, zij zag mij, alleen zij. Daar stonden we dan, samen. Zwijgend vertelde ze mij haar verhaal. Ik verstond haar moeiteloos.

Toen ze klaar was leek er iets van haar af te vallen, goed om te zien.

Nog een uur stond ze daar, en ik stond naast haar. Toen draaide ze zich om. Een traan rolde over haar wang. Een traan vol emotie, een traan met een verhaal. Geïrriteerd veegde ze de traan weg. Ze was bang, bang voor haar eigen emotie.

Ze liep het pad af naar haar fiets, ik volgde haar. Ze stapte op haar fiets en reed weg. Ik sprong achterop. Ze wist dat ik er was, zij zag mij, alleen zij.